Werk Gea

Na een paar weken begin ik aardig mijn draai te vinden in Beit Moses.

Ook het communiceren met mijn "collega's" lukt steeds beter.

De meeste collega’s op de verpleegafdeling kunnen alleen Hebreeuws en een paar woorden Engels maar toch we begrijpen elkaar aardig. 

In het begin tasten ze eerst af wie je bent en wat je komt doen maar na verloop van tijd worden ze vrijer en maken ze een praatje met je.

Nu ze mij wat beter kennen, vragen ze ook steeds vaker mijn hulp bij activiteiten.

De meeste bewoners spreken goed Engels, velen hebben in het buitenland gewoond en zijn na de oorlog teruggekeerd naar Israël.

Ze vinden het erg leuk als ik even bij hen kom zitten voor een praatje.

Ik help regelmatig de activiteitenbegeleidster op de verpleegafdeling. Ze is een enthousiaste vrouw en spreekt alleen Hebreeuws, dus is het veel met handen en voeten communiceren!

Er worden veel activiteiten gedaan met de bewoners. Er hangt elke week een papier met daarop de activiteiten van die week. Ik had inmiddels op de afdeling ook kennisgemaakt met een bewoonster Etna.

In de eerste weken dat ik rondliep op de afdeling wuifde ze regelmatig naar me in de hoop dat ik ook even met haar een praatje zou maken.

Op een ochtend vroeg ze me mee naar de gymnastiekactiviteit. Ze deed enthousiast mee en tussendoor vertaalde ze voor mij in het Engels wat de activiteitenbegeleidster vertelde. Na de gym gingen ze spelletjes doen en vroeg ze mij om samen een puzzel te maken. Toen ik zat te puzzelen ging er even een gevoel van ontevredenheid door me heen: was ik hier voor naar Israël gekomen? Ik was wel wat anders gewend om te doen in Nederland....

Op datzelfde moment keek Etna mij aan en vroeg me zomaar uit het niets of ik van de Holocaust gehoord had. Ik vertelde haar dat ik er veel over gelezen heb en dat ik ook naar Yad  Vashem (Holocaust museum in Jeruzalem) geweest ben een paar dagen terug.

Ineens barstte ze in huilen uit en zei: "ze hebben 6 miljoen Joden vermoord, waarom??!!"

Ik kon haar vraag niet beantwoorden en er alleen voor haar zijn door naar haar verhaal luisteren.

Ik schaamde me voor de gedachten die ik net daarvoor nog had,  een simpele puzzel maken met een bewoner kan toch heel waardevol zijn!

Samen met Jenneke heb ik ook drie avonden in de thuiszorg gewerkt bij een oudere dame. Ze heeft reuma, is erg broos en gaat steeds verder achteruit. Ze is in alles hulpbehoevend. Een paar ochtenden in de week krijgt ze thuiszorg en de rest van de dag word ze verzorgd door haar zus die al aardig op leeftijd is. Het is dan ook erg zwaar voor haar, maar ze heeft zo’n groot verantwoordelijkheidsgevoel dat ze de zorg voor haar zus niet los kan laten.

Daarom zijn we gevraagd om een paar uur hulp te bieden in de avond om deze vrouw wat te ontlasten.

Het is wel bijzonder om bij mensen aan huis te komen, op deze manier zie je iets van het echte leven hier in Israël.

Het is even een trip om er te komen, een stuk met de bus en tram en daarna nog een klein stukje lopen.

Het appartement waar ze woont, is in een Joods Orthodoxe wijk. Bij binnenkomt beneden in het portiek staat het vol met kinderwagens!

Als we bij haar appartement zijn, worden we hartelijk begroet door de vrouw en haar zus.

Ze spreken goed Engels dus kunnen we goed met elkaar communiceren.

Het appartement is eenvoudig ingericht maar staat wel bomvol met prulletjes!

De vrouw zit in een kapotte bureaustoel en gebruikt deze als rolstoel.

Met hier en daar een kussentje zit ze toch redelijk lekker in deze stoel.

De zus die haar verzorgt, ziet er vermoeid uit, het is overduidelijk te zien dat de zorg haar zwaar valt, maar wat wil je als je zelf ook al in de 70 bent.

Voor ze weg gaat worden we uitgebreid geïnstrueerd hoe we haar zus moeten verzorgen. Na haar gerust te stellen dat we in Nederland ook in de zorg werken, gaat ze eindelijk naar huis.

Na een uur staat ze toch weer binnen, zegt wat vergeten te zijn maar ondertussen krijgen we weer aan alle kanten adviezen. Na veel aandringen en geruststellen, gaat ze toch weer naar huis……

De vrouw vindt het gezellig dat we er zijn en ratelt vier uur lang aan een stuk door.

Het is intensief maar omdat we er graag voor haar willen zijn, luisteren we geduldig naar haar verhalen.

Ze vertelt over haar leven, heeft veel verdriet gehad maar ondanks dat is ze toch erg opgewekt en houdt van een grapje.

Tussendoor helpen we haar een keer naar het toilet, het is een piepklein hokje en we vragen ons af hoe we haar op het toilet moeten krijgen!

Met veel hangen en wurgen krijgen we haar op het toilet. Het valt niet mee als je niet over de goede hulpmiddelen beschikt.

Het waren drie intensieve avonden met oa veel luisteren maar we gaan toch met een tevreden gevoel naar het baanbrekershuis. Elke keer leer je toch weer van deze mensen….ik probeer  met de verhalen die ik hoor in Israël wijze lessen te trekken voor mijn eigen leven in Nederland.