Werk Gea

Na een weekje ‘’vrij’’ met de Pesach begon mijn werkweek weer bij Beit Mozes.

Ik had toch wel zin om weer aan het werk te gaan en mijn collega’s en de bewoners weer te zien.

Bij binnenkomst vroegen sommige bewoners gelijk waar ik de afgelopen week was en ik vertelde hen dat ik Pesach vakantie had. Ik zag dat er nieuwe bewoners waren en dat ik verschillende bekende gezichten tussen de bewoners juist weer miste. Er was toch wel wat veranderd in korte tijd.

Bewoonster Edna gebaarde me om bij haar te komen zitten maar ik vertelde haar dat ik eerst de andere bewoners wilde helpen met hun ontbijt.

Na anderhalf uur was ik hier mee klaar en Edna was blij dat ik eindelijk tijd voor haar had.

Ze had de krant voor haar liggen, ik kon het niet lezen omdat het in het Hebreeuws was.

‘’Wanneer ga je ook Hebreeuws leren?’’, vroeg ze. Ik zei dat ik het graag zou willen maar dat dit niet makkelijk is. Dat beaamde ze zelf ook.

Ineens begon ze te vertellen over een gebeurtenis in een van de Synagogen in Jeruzalem van afgelopen januari.

Ze huilde en vertelde dat er Joden zijn neergestoken.

Ze zei: ‘’ze waren alleen maar met elkaar aan het bidden en lazen uit de Thora, wat deden ze verkeerd?!’’ Ik zei dat ik hier geen antwoord op had en ze zei zelf al dat niemand hier een antwoord op heeft.

Ze wees om haar heen en zei: ‘’hier werken Joden en Arabieren samen in een ruimte en dat gaat wel goed!’’

Ik proefde uit haar woorden het verdriet over het conflict in dit land.

Het was tijd voor de gym, even de benen strekken… Ook voor mij is dit niet verkeerd!

De muziek wordt aangezet en de bewoners doen allemaal fanatiek mee!

Elke ochtend wordt dit gedaan met de bewoners.

Na de gymnastiek is er even een koffie pauze.

Samen met mijn collega’s drink ik koffie en ze vragen me wat ik gedaan heb ik de Pesach week.

In mijn beste Engels probeer ik het te vertellen, ik merk dat door de weken heen mijn woorden schat toch wel wat uitgebreid is zodat het communiceren steeds makkelijker gaat!

Zelfs met de collega’s die alleen Hebreeuws kunnen lukt het toch om te communiceren met hen.

Na de pauze komt er een musicus en speelt wat liederen op zijn gitaar, de bewoners genieten hier zichtbaar van en wippen met hun voet mee op de maat.

Inmiddels is het etenstijd en help ik Edna met haar maaltijd.

Omdat we elkaar een week niet gezien hadden had ze zoveel te vertellen dat ze zich geen tijd gunt om te eten.

Ze schoot er zelf om in de lach en zei een poosje haar mond te houden…

Na de maaltijd gaan de bewoners rusten en zit mijn taak erop voor vandaag.

-Edna-

Deze week wordt in Israël de Holocaust herdacht.

Ook in Nederland wordt er rond 4-5 mei veel aandacht besteed aan het herdenken van de Tweede Wereld oorlog.

Op een dag viel mijn oog op een oproepje van de NOS om een filmpje in te sturen met een herinnering over Bevrijdingsdag.

Ik moest gelijk aan een bewoonster denken van mijn werk die tijdens de Tweede Wereld oorlog

ondergedoken zat bij een familie in Utrecht. 

Ik vroeg haar of ik een filmpje mocht maken met haar verhaal over de herinnering die ze heeft aan Bevrijdingsdag.

Ze vond dit reuze interessant en vroeg me gelijk of dit ook op de Nederlandse televisie zou komen.

Maar dit wist ik niet zeker…

Ze stiftte haar lippen, trok haar kleren goed, ging rechtop zitten en we konden startten met filmen.

We oefende een paar keer want het viel niet mee om in 2 minuten te vertellen wat Bevrijdingsdag voor haar betekend heeft!!

Toen we klaar waren keken we het filmpje samen terug.

De tranen rolden stilletjes over haar wangen terwijl ze keek.

Ik vroeg haar waarom ze huilde en ze vertelde dat het haar erg raakte als ze over deze dingen te sprak.

Op de vraag of ze spijt had van het filmpje schudde ze hard nee.

Ze vond het juist fijn om er over te praten en ze was erg trots op het resultaat!

Ze vertelde over de angst die ze gehad heeft tijdens de jaren dat ze ondergedoken zat.

Dat toen ze hoorden dat Nederland bevrijd was ze niet blij durfde te zijn en de straat niet op durfde uit angst om alsnog opgepakt te worden.

Na een paar dagen kwamen ze pas te voorschijn en gingen ze de straat op om alsnog de bevrijding te vieren.

De christelijke familie waar ze ondergedoken zat lazen uit dankbaarheid uit psalm 150 wat gaat over het loven van God.

Samen met haar heb ik deze psalm nog eens gelezen.

Toen ik weg ging kreeg ik een dikke knuffel van haar!

Donderdag 16 april is het de officiële herdenkingsdag.

Ook in Beit Mozes werd de Holocaust herdacht.

Er stond een tafel met daarop brandende kaarsjes en wat boeken over de Tweede Wereld oorlog.

Om 10 uur ging het luchtalarm af, alle collega's van de verpleegafdeling stonden bij elkaar en was er een minuut stilte.

Rond 11 uur was er met heel de afdeling een herdenkingsdienst.

Er werden liederen gezongen door een groep jongeren en verschillende gedichten voorgedragen.

Sommige bewoners hielpen met het aansteken van de kaarsjes.

Het verdriet van de bewoners was voelbaar.

De herdenking eindigde met het zingen van het Israëlische volkslied.Gelukkig had ik dit lied al geoefend in Nederland en kon ik hem mee zingen!